گاردین: قدرت بزرگ منطقه ایران است نه آمریکا

روزنامه گاردین در گزارشی به قلم سایمون تیسدال نوشت: این واقعیت که ایالات متحده با همراهی بریتانیا ناچار به استفاده از نیروی نظامی در پاسخ به حوثی‌ها شده حقیقی ناخوشایند را منعکس می‌کند: اهرم‌های سیاسی واشنگتن رو به زوال است، دیپلماسی آن ناکارآمد است، اقتدارش مورد تمسخر قرار گرفته است. این تشدید بی‌پایان تنش‌ها، حقیقت ناخوشایند دیگری را هم آشکار می‌کند: قدرت مسلط در خاورمیانه دیگر آمریکا نیست. مصرِ متحدِ غرب نیست. عربستان سعودی یا حتی اسرائیل نیست. این قدرتِ جدید همان متحد اصلی حوثی‌ها، یعنی ایران است.

این روزنامه افزود: از نظر راهبردی، واضح است که چه کسی از این بحران پیروز بیرون آمده است. در یک نبرد نیابتی، جایگاه ایران... با هر موشکی که توسط حزب الله شلیک می‌شود، با هر حمله به پایگاه‌های آمریکا در عراق و سوریه، و با هر حمله‌ی پهپادی حوثی‌ها تقویت می‌شود. ایران با هوشیاری بیشتر نسبت به گذشته، سال گذشته گام‌های عمل‌گرایانه‌ای برای ترمیم روابط با رقبای عرب خلیج فارس برداشت و روابط دیپلماتیک با عربستان سعودی را احیا کرد. البته رابطه‌ی عاشقانه‌ای بین ریاض و تهران ایجاد نشده؛ مهمترین جنبه‌ی این توافق این بود که میانجی آن چین بود.

تیسدال نوشت: ایران از طریق همکاری با پکن برای دور زدن تحریم‌ها، هر ماه میلیون‌ها بشکه نفت خام را از طریق یک ناوگان نامرئی از تانکرها به چین می‌فروشد. پس از سال‌ها رکود و با عبور از ناآرامی‌های سیاسی و اجتماعی داخلی، اکنون اقتصاد ایران در حال رشد است. ایران به زودی جنگنده بمب افکن‌های پیشرفته سوخوی ۳۵ و بالگردهای تهاجمی  روسیه را به دنبال یک توافق دفاعی بی‌سابقه تحویل می‌گیرد. صادرات روسیه به ایران در حال افزایش است. مسکو به ۴۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری برای توسعه میادین گاز طبیعی ایران متعهد شده است.

گاردین در پایان نوشت: علاوه بر همه‌ی اینها، برنامه‌ی غنی‌سازی هسته‌ای ایران طبق گزارش‌ها به سرعت در حال پیش‌روی است؛ امری که ناشی از یک گل به خودی ترامپ و خروج از توافق برجام در سال ۲۰۱۵ است. بایدن امیدوار بود که آن توافق را احیا کند اما منصرف شد. روسیه و چین هم دیگر همراه نیستند. پس از ۴۵ سال تلاش، ایران بالاخره قدرت بزرگ منطقه شده است. تحریم، طرد و تهدید تهران جواب نداده است. ایالات متحده، بریتانیا – و اسرائیل – با یک رقیب سرسخت روبرو هستند که بخشی از یک اتحاد سه ضلعی جهانی است، توسط شبه نظامیان قدرتمند حمایت می‌شود و قدرت اقتصادی هم دارد. اگر می‌خواهیم از یک درگیری گسترده‌تر اجتناب کنیم، به یک رویکرد دیپلماتیک تازه نیاز است.